Afbeelding
Olympische Spelen, 200 meter vrouwen. Foto: IOC Media.
De atleet als voorbeeld voor de talmende wereldgemeenschap
De Olympische Spelen zijn voorbij. Zelden zo genoten van de sport, maar ook van de verbroedering, het wederzijdse respect en het verschil tussen de lach en de traan - soms niet meer dan één duizendste van een seconde. Waarom zijn we niet in staat om net als de atleten van deze roemruchte editie in Parijs iedere dag weer het beste uit onszelf en uit de ander te halen? Met de toewijding en het vakmanschap van de atleet zouden wij als mensheid de crisis van onze tijd kunnen overwinnen.
De uitdaging waar wij als - wereldgemeenschap - voor staan is wat men een polycrisis noemt. Het combineert een klimaat- en een biodiversiteitscrisis, met een sociale- en een identiteitscrisis. De auteurs Jamie Bristow en Rosie Bell beschrijven in een bijdrage voor Desmog.com hoe je in een crisis als deze kan navigeren tussen hoop en realisme. De sleutel in zo’n fase is om als individu weg te blijven uit de extremen van blind optimisme of diep pessimisme.
Zo kan optimisme aanzetten tot actie, maar ligt het gevaar van (morele) zelfgenoegzaamheid op de loer. Aan de andere kant kan realisme wanhoop voorkomen op voorwaarde dat het gepaard gaat met hoop. De sleutel is de spreekwoordelijke middenweg, waarin uitdagingen (h)erkend worden en het geloof in een betere toekomst gewaarborgd blijft, aldus Bristow en Bell.
De twee auteurs wijzen er op dat het belangrijk is om te beseffen dat de ecologische crisis geen toevallig ongeluk is, maar waarvan de oorsprong in onze mindset ligt. We kunnen deze crisis dan ook alleen overwinnen als we onze mindset en onze visie op de de werkelijkheid aanpassen. De zogenoemde economische externaliteiten van onvoorziene kosten en exploitatie en vergiftiging zijn uit onze morele overwegingen geschrapt. In werkelijkheid zijn die externaliteiten er helemaal niet.
In de overwegingen van Bristow en Bell liggen de volgende beslissingen en aanpassingen het meest voor de hand:
- Geleidelijke afschaffing van subsidies voor fossiele brandstoffen (nog altijd 7100 miljard dollar groot).
- Een prijs- en kostenberekening voor koolstofuitstoot (en alle andere vormen van vervuiling en afval).
- Subsidieer wanneer dat nodig is om (nieuwe) markten te creëren en/of tot ontwikkeling te brengen.
- Stel normen.
- Herverdeel inkomsten en kansen tussen het Noorden en het Zuiden, de zogenoemde Global North & de Global South.
Voorts wijzen de twee auteurs erop dat we er verstandig aan doen ons handelen voor te bereiden op toekomstige crises of gedeeltelijke ineenstortingen van systemen door ons te richten op diversiteit, aanpassingsvermogen en transformeerbaarheid.
Die aanstaande crises worden ook voorspeld in het boek The Fourth Turning van William Strauss en Neil Howe. Dat boek, van eind jaren ‘90, stelt dat de wereldgeschiedenis uit fasen van 80 tot 100 jaar bestaat. Dat zijn er vier, die “Turnings” worden genoemd: opkomst, gevolgd door onrust, die met spirituele ontdekking en rebellie gepaard gaat. Vervolgens ontrafeling, waarin het individualisme de instituties overwoekert. En dan volgt de crisis, de zogenoemde “Fourth Turning”, die uiteindelijk de weg zal plaveien voor hergeboorte. Op dit moment, zo zal u ook niet ontgaan zijn, zitten we nog in een tijdsperiode van ontrafeling.
Jamie Bristow en Rosie Bell denken in lijn met het boek The Fourth Turning en bevelen drie actievelden aan: mitigatie en aanpassing, weerbaarheid en herstel en regeneratie en vernieuwing.
